JJ Thames & Luca Giordano Band (US/I) Blues Banana Peel Ruiselede (17-03-2025) reporter: Marcel & photo credits: Marcel info band: JJ Thames - Luca Giordana info club: Banana Peel © Rootsville 2025

Toen God de wereld schiep rustte hij op de zevende dag. Na twee muzikale avonden had ik dat ook gedaan, maar nu ging ik terug aan de bak en trok naar de Banana Peel in Ruiselede, waar ze niemand minder dan JJ Thames te gast hadden.

JJ Thames is geboren en getogen in een buitenwijk van Detroit. Van kleins af werd ze al ondergedompeld in de Motown sound, maar ook het geluid van de stedelijke blues. Kort nadat ze zeventien werd, verhuisde de familie Thames naar de “Magnolia State” en daar werd Jackson haar thuisbasis, alwaar werd ze ondergedompeld in de soulvolle Southern blues. Hoewel ze daar haar sound verder kon uitbouwen, trok ze toch naar New York City, maar niet veel later vond ze in Mississippi opnieuw haar thuisbasis, waar ze haar bijnaam “The Mississippi Blues Diva” alle eer aandeed.

Om haar te begeleiden, heeft ze voor de toppers gekozen van de Luca Giordano Band met (hoe kan het ook anders) Luca Giordano (gitaar), Walter Monini (bas), Paolo “Pee Wee” Durante (Hammond en keys) en Fabio Collela (drums). Dit wordt Chicago blues met ballen. Hoewel het vanavond “Super Blues Monday” was met optredens van Big Monti Amundson in Ertvelde en Sean MacDonald in Gent, was de oude joint alweer totaal uitverkocht en, zoals zou blijken, met recht en reden.

Stipt op tijd werd de band op het podium geroepen en werd de avond gestart met een obligaat instrumentaaltje, waarna Luca en zijn acolieten er nog eentje mochten bij doen met ‘Don’t Believe Me’, een trage blues met mooi gitaarwerk van Luca. Alvast een mooie start en opwarmer en tijd om de blues diva op het podium te roepen. JJ is een meer dan imposant figuur en met ‘Bright Lights’ zette ze alvast de rest van de avond in de steigers. Met ‘Hey You’ kregen we er eentje uit haar debuutalbum ‘Tell You What I Know’. Meteen ging het tempo serieus de hoogte in en kreeg JJ de aanwezigen meteen mee. Na een verhaal over haar grootmoeder serveerde JJ een stevige ‘Hattie Pearl’ dat ze opdroeg aan haar tante. Energie ten over in dit nummer.

JJ en haar band blijven er stevig tegenaan gaan met ‘I’m Leaving’ uit haar album “Raw Sugar” uit 2016. De song wordt goed opgebouwd en wordt naarmate het vordert een soort jukebox want het ging zonder moeite over in ‘Mama He Treats Your Daughter Mean’ – ‘Everyday I Have The Blues’ naar ‘Tutti Frutti’ van Little Richard en ‘Sweet Home Chicago’ van Robert Johnson om uiteindelijk terug te keren naar ‘I’m Leaving’. De joint stond op zijn kop.

Met een mooi verhaal werd ‘Woman Scorned’ aan de man gebracht om de eerste set dan af te sluiten met de nieuwe singel ‘We Ain’t good Together’. Schitterende eerste set en dat was dan ook de algemene reactie. Knappe en uitgemeten solo’s van Luca, maar hey, wat had je gedacht. Een zeer goede drummer die alles reten strak houdt, een bassist die zijn bas bijwijlen funky laat klinken en “Pee Wee” aan de toetsen die zich kostelijk amuseerde maar die ondertussen mooie pianopartijen serveerde, kortom alles zat meer dan snor.

Na een korte pauze kwam de band terug het podium op en werd set twee aangevat met ‘I Don’t Know Nobody’. JJ werd dan naar voor begeleid en lanceerde ‘Who Is That Girl And What Is She To You’. Knappe song met een lekkere funky bas. Hierna volgde een bluesverhaal over ene Mister Charlie getiteld ‘Give me Some Blues’ en hier mocht Pee Wee zijn duivels alweer ontbinden aan de toetsen, meer dan puik piano werk zou ik zeggen. Daar bleef het niet bij want Walter nam de toorts over en schudde daar een schitterende funky bassolo uit zijn instrument. Bij deze liet Luca zich ook niet onbetuigd en we kregen een gitaarsolo tussen de kiezen om duimen en vingers van af te likken.

Het ging crescendo nu en bij ‘Boom Boom’ van John Lee Hooker mocht Fabio zijn duivels ontbinden en roffelde hij een drumsolo bij elkaar om van te smullen, waarbij hij na een tijd het gezelschap kreeg van de bas van Walter. Hell yeah! Het betere werk. Stilaan voelde je het einde van deze gig aankomen maar eerst nog ‘Rock Me Baby’/’Marry Me’. En hoewel we hadden gehoord dat JJ een kou op de stembanden had opgelopen, was hier niets van te horen. Deze dame heeft een paar stalen stembanden en blaas je zo van de sokken.

Tot spijt van het publiek werd de laatste song van de avond aangekondigd en dat werd het langverwachte ‘I’d Rather Go Blind’, en deze versie kreeg de Banana Peel meer dan muisstil. Daverend applaus barstte los en een mooier einde van de avond kon je je niet bedenken. Een bisser zat er jammer genoeg niet in want acht concerten op een rij eisen hun tol. Maar niemand die daar een probleem van maakte, want je zag niets anders dan blije gezichten.

Dit was er weer eentje geweest om in te kaderen. Eén van de velen en er zullen er nog volgen. Topavond! Volgende week zijn we terug op de afspraak want dan komt Zac Harmon op bezoek. Helaas pindakaas, alle tickets zijn alweer de deur uit! Tja, het leven is aan de rappe.
Cheers!

Marcel